Atacama woestijn, droom van een aardwetenschapper

De Atacamawoestijn, droom van een aardwetenschapper...

Na het eiland Chiloe hebben we een stop gemaakt van anderhalve dag in Santiago. Oorspronkelijk was het plan deze stad over te slaan, maar we moesten hier een overstap maken van bus naar vliegtuig. Dus toch maar een bliksembezoek aan de hoofdstad van Chili. De stad is best aardig, maar niet bijzonder. Als we meteen door waren gevlogen hadden we niet veel gemist. Het leukste wat we hier hebben gedaan was een Tour for Tips. We werden 3 uur rondgeleid door een deel van de stad door een gids die voor een fooi werkt. Met deze tour zijn we op de Mercado Central geweest, een vismarkt met allemaal restaurantjes waar de verse vis meteen voor je klaargemaakt wordt. Dit hebben we dan ook maar even geprobeerd in de vorm van een lunch, zwaardvis met een soort van mosseltapenade. Erg lekker! Net als in Buenos Aires hebben we ook hier een begraafplaats bezocht. Ook hier worden 'tuinhuisjes' voor de doden gebouwd en er staan zelfs "flatgebouwen" voor de doden. Deze begraafplaats was veel groter dan die in Buenos
Aires, er liggen zo'n 2 miljoen mensen! Het is een aparte wijk voor de doden met straten waar auto's rijden en snoepstalletjes staan. Bij de ingang hangt een elektronisch bord (zo eentje waar op Schiphol de vertrekkende en aangekomen vliegtuigen staan) waarop je kunt zien welke mensen als laatst zijn begraven en in welke straat.
Na alle "highlights" van Santiago te hebben gezien, waren we blij dat we lekker konden vliegen naar het noorden. Een stuk wat ons anders 19 uur zou kosten met de bus, was nu een kleine 2 uur vliegen.... In een (bijna) prive-vliegtuig! We zaten met z'n 10-en in het vliegtuig en hebben dus lekker efficiënt bijgedragen aan de klimaatverandering.

Van klimaatverandering was meteen al sprake toen we het vliegtuig uitstapten in Calama. We zitten midden in de Atacama woestijn! De droogste woestijn ter wereld. We hadden verwacht dat het super warm zou zijn zodra we het vliegtuig uitstapten, maar dit viel gelukkig reuze mee. San Pedro de Atacama (onze verblijfplaats) is een oase stadje en ligt op ongeveer 2500 m, dat scheelt dus al aardig in temperatuur. Maar droog is het hier zeker! In het busje wat ons van het vliegveld naar ons hostel bracht begon iedereen al te snuffen. Je snot blijft hier continu lopen om je neus een beetje vochtig te houden. Dit resulteert in enorme plakkaten snot in je neus, omdat het ook meteen weer opdroogt. Reinier kreeg er zelfs een bloedneus van. Ook handen en lippen scheuren open.
San Pedro de Atacama is een super leuk dorpje. Voordat het zo toeristisch werd, had het ongeveer 5000 inwoners. Nu bezit iedereen een hostel, tour-bureautje, souvenierwinkel, fietsverhuur, minimarket of restaurant.
De omgeving is hier geweldig. We blijven ons steeds weer verbazen over het feit dat er zoveel mooie plekken op aarde zijn. De eerste dag maakten we een mountainbiketocht door de Quebrada del Diablo vallei. Het is net of je op Mars fietst! Roestkleurige rotsen, het voor ons vreemd aanvoelende klimaat en het hijgen door de grote hoogte gaven een onaards gevoel.
De realiteit van de extreme condities van deze woestijn mochten we de volgende dag met ons eigen lijf ondervinden. We maakten een tour naar de Geysers del Tatio en de thermische meren daar in de buurt. Om 04:30 werden we met een busje opgehaald bij ons hostel. Omdat dag- en nachttemperaturen enorm verschillen in de woestijn was het erg koud. Binnen anderhalf uur zouden we 2000 m stijgen naar een hoogte van 4500 m. Het werd dus nog kouder! -9 graden Celcius. Aangekomen bij de geisers kregen we de instructies niet te hard te lopen en erg rustig aan te doen vanwege de hoogte. Dit was inderdaad nodig want we voelden ons een beetje wazig. Op weg naar het thermische bad waren we continu aan het hijgen, heel gek. Het bad was heerlijk warm, de vrieskou van de ochtend was ik meteen vergeten. Na het bad sloeg de hoogte er aardig in, waarschijnlijk door de snelle verandering van warm naar koud. Afdrogen en aankleden zorgen al voor aardig wat gehijg en duizeligheid en de heuvel naar de bus omhoog was ook al bijna niet meer te doen. Op de heuvel raapte Reinier een keutel van een Andes konijn (ik weet de officiële naam niet maar een enorm konijn met een lange staart) en wist mij met zijn geologische kennis te vertellen dat dat vulkanische tapilli was.... Waarschijnlijk was dit een kortsluiting in zijn hersenen door het tekort aan zuurstof want ik kwam niet meer bij van het lachen. Terug in het hostel werd al gauw duidelijk dat we nog niet goed geacclimatiseerd waren en we toch een klein beetje last van hoogteziekte hebben gehad. Een middag slapen hielp erg goed, want de knallende koppijn was verdwenen.
Volgende dag weer het fietsje gepakt. Dit keer geen rondje Mars, maar door Valle de la Luna (maanvallei). Ik denk het mooiste stukje woestijn wat we hier hebben gezien... Het lijkt werkelijk alsof je over de maan fietst. Rotsformaties, oude rivierinsnijdingen, enorme duinen en reflecterende zoutkristallen in de brandende zon. Een deel leek echt sprekend op de Valles Marineris op Mars. Toen we beide het hoogste topje van het uitzichtpunt bereikten riepen we: "Oh, wauw! Ongelooflijk!" Het was een zware fietstocht zo in de hete zon, maar dat maakte de voldoening misschien wel extra groot.

Na door Mars en maanlandschappen gefietst te hebben, zijn we gaan sterrenkijken bij een Canadese astronoom. Sterren kijken kan hier heel goed, omdat er weinig licht is van bebouwing en er zijn geen wolken aan de lucht. De sterrenhemel zoals hier hadden we nog nooit gezien. De Melkweg, sterrenbeelden, Mars, Saturnus en Jupiter en nog veel meer hebben we gezien met het blote oog en door verschillende telescopen. Erg cool!

Sandboarden mocht natuurlijk ook niet ontbreken op deze grote zandduinen. Leuk om een keer gedaan te hebben, maar jammer dat je steeds naar boven moet lopen in de brandende hitte en weer binnen 2 minuten beneden bent.
Ook nog even gedreven in Laguna Cejar, een zoutmeer waarin je blijft drijven. Naar de Dode Zee hoeven we dus ook niet meer...

Na best wel een lang verblijf in San Pedro de Atacama wilden we maar eens door gaan reizen naar Jujuy, de stad waar we opgehaald zouden worden door de eigenaar van de boerderij waar we 2 weken zouden verblijven. We kochten een ticket voor vrijdag 23 mei en op de ochtend van die dag stonden we dus ook met tassen gepakt bij het bus station. Maar op de vertrek tijd nog steeds geen bus, nou is dat hier in Chili niet zo heel vreemd dus even wachten maar. Na een tijdje toch maar even rond kijken en vragen bij andere reizigers en zo kwamen we erachter dat de bus gecanceld was. Het had de nacht ervoor bij ons in San Pedro geregend (op zich al bijzonder in de Atacama woestijn) maar op de pas (paar duizend meter hoger) die over de Andes loopt, en Chili en Argentinië verbind, had het dus flink gesneeuwd. Geen bus dus, kutzooi. Maar terug naar het hostel om te kijken of we nog een nacht extra konden krijgen, de bus was namelijk verzet naar de volgende dag. De dag hebben we nog kunnen opvullen met een ritje naar Calama. Een engels stel wat we de vorige avond hadden ontmoet moest daar namelijk heen om hun huurauto in te leveren en wilden daarna een excursie gaan doen bij de Chuququimata mijn, de op-een-na-grootste kopermijn van Chili. Alleen op de weg erheen werd het eigenlijk al vrij duidelijk dat dat niet door zou gaan. We kwamen in een zandstorm terecht waarbij je nog maar 3 meter voor de auto uit kon kijken! Naja maar weer terug naar San Pedro waar op dat moment het slechte weer ook aangekomen was. Beetje vervelend allemaal, maar het voordeel van slecht weer is is dat iedereen bij elkaar kruipt om te drinken. Dus we hadden nog wel een gezellig avond :).

Nou op zaterdag bleek de bus weer gecanceld en de volgende optie was pas maandagochtend. Na nog even de andere opties onderzocht te hebben (geen) hebben we nog maar 2 nachten bijgeboekt. De zaterdag was zo slecht dat iedereen in het hostel opgesloten zat en de zondag hebben we nog wel een tourtje kunnen doen naar Salar de Atacama. Wel heel mooi was het winterse landschap tijdens deze tour want de nacht ervoor had het flink gesneeuwd. Zelfs zo flink dat we van de gids hoorden dat dit in de afgelopen 30 jaar niet voorgekomen was. Best ironisch dat dat precies gebeurd als wij hier weg willen, maar ja ook wel cool om dat mee te maken. Morgenochtend (maandag 26 mei) staat onze bus gepland en we hebben zojuist gehoord dat die 'confirma' is. Dus als alles goed is verdwijnen we morgenavond voor 2 weken naar onze boerderij en zijn we 2 weken van de buitenwereld afgesloten.

Dus tot over 2 weken!

P.s. Foto's staan op Facebook