Bolivia Part II

Bolivia part II (24 juni - 13 juli 2014)

Jup hier ons verslag van de rest van onze tijd in Bolivia, een heleboel gebeurd en meegemaakt dus zal wel een lang verslag worden.
We zaten dus op het vliegveld van La Paz te wachten op onze vlucht naar Rurrenabaque. Wat een verademing om even een tijdje op een vliegveld te zitten zeg, alles lekker schoon, westers, een Subway om broodjes te eten, en een coffee bar met snel internet zodat we eindelijk al onze foto's weer eens konden uploaden. Maar goed, Rurrenabaque. Een klein dorpie midden in de jungle wat compleet draait op toerisme. Iedereen die hierheen gaat komt eigenlijk voor hetzelfde: je vliegt of bust naar Rurre en begint vanaf daar met een tour de jungle in of naar de Pampa's. Wij kozen ervoor om te vliegen (net zoals de meesten) omdat de tocht met de bus ongeveer 24 uur duurt, zich over slingerende natte jungle bergweggetjes voortbeweegt, en ongeveer 5 jaar van je leven kost omdat je hart continue overuren draait (hebben we van horen zeggen dan he). Dus wij gingen lekker vliegen. Na even op het vliegveld gewacht te hebben konden we door de gates en door naar het vliegtuig.....je. Het was een propellervliegtuig voor maximaal 18 mensen en enkel twee rijen naast elkaar, en zodra je in het vliegtuig stapte kon je niet meer rechtop staan. Het had veel weg van een vliegende sigaar. Groot voordeel was dan wel weer dat je, zonder bij te hoeven betalen, zowel een 'window' als een 'aisle' seat had. Naja met klamme handjes de korte vlucht doorstaan die uiteindelijk toch best wel rustig verliep. Eenmaal aangekomen konden we eigenlijk nog niet helemaal bevatten dat we met een vluchtje van 40 minuten van de hoge, droge, koude altiplano opeens midden in de lage, kletsnatte en warme jungle beland waren (heeft iets te maken met de Andes, een Peruviaanse stroom en nog wat maar moet bekennen dat ik het complete verhaaltje zelf ook niet ken dus zal er maar niet verder over uitwijden). In Rurre eerst even een hostel gezocht en daarna gelijk naar een touroperatortje gegaan om een tourtje te boeken voor de volgende dag. Na wat informatie te hebben aangehoord besloten om maar voor een tourtje naar de pampa's (mix tussen savanne en moeras) te boeken in plaats van de jungle. De pampa's bleek namelijk beter voor het spotten van wildlife.

De volgende dag moesten we om 9 uur aanwezig zijn (we vertrokken natuurlijk veel later, tijden zijn richtlijnen in Bolivia) om vervolgens een klote rit van 3 uur in een jeep over een dirt road te beleven. We moesten namelijk naar een ander plaatsje om daar onze gids voor de komende dagen te ontmoeten en over te stappen op een pampa's boot. Een lange houten sloep met buitenboordmotor erachter, waar je overigens wel ontzettend relaxed in kon zitten. Met die boot vaarden we naar de lodge (een klein dorpje van cabins, een eetruimte en chillruimtes op palen) van de tour operator en hier werd een avondmaaltijd voor ons gekookt. Het was tijdens deze avondmaaltijd dat we erachter kwamen dat we met deze tour, in tegenstelling tot Aldea Luna, Uyuni tour e.d., totaal geen geluk hadden met onze mede groepsgenoten. De groep bestond uit vier stellen, 1 Chileens stel dat natuurlijk alleen Spaans sprak, een Frans hippie stel dat natuuuuuurlijk alleen Frans sprak (ze zeiden dat ze ook Spaans spraken maar ik heb ze geen woord horen zeggen) en dan nog een Nieuw-Zeelands stel wat op zich wel oke was, alleen was dat meisje de halve tour heel erg ziek, hadden we dus ook niet heel veel aan. Maar goed, jammer van de groep maar mocht de pret niet drukken. Na het eten vertrokken we weer met de boot om ergens, van een soort van vogel uitkijkpost, de zonsondergang te bekijken (en verrot gebeten te worden door de mosquitos) en daarna lekker naar bed in onze eigen jungle cabin. Zo slapen in de jungle (pampa) 's nachts was wel cool. Overal geluiden van vogels, apen en weet ik veel wat allemaal. De rest van de twee dagen trokken we er steeds met diezelfde boot op uit om: de zonsopgang te zien, anaconda's te zoeken (alleen een dode gevonden), op pirana's te vissen, met rivierdolfijnen te zwemmen en om natuurlijk weer terug te gaan naar de plek waar die fijne jeep ons weer op kwam halen om terug te gaan naar Rurre. Al met al een hele gave pampa tour gehad maar ook nog ongeveer een week kunnen nagenieten (vooral Winnie) van de mosquito beten.


Na het jungle avontuur hebben we het vliegtuig weer gepakt naar La Paz (zondag 29 juni). Dit keer gelukkig een wat schappelijker vaartuig, hoewel de vlucht nog steeds een hele opgave was, maar dit was omdat ik weer eens lekker aan het worstelen was met dat fijne Boliviaanse voedsel. In La Paz diezelfde avond nog met Tris afgesproken. Tris hadden we in Aldea Luna ontmoet en daar met hem de afspraak gemaakt om de Huayna Potosi te gaan beklimmen. Die avond afgesproken om dit op woensdag te gaan doen. Dus in ieder geval nog even 2 volle dagen de tijd om te herstellen van m'n 'Bolivian' (chronische schijt). In die dagen een city tourtje door La Paz gemaakt en ook vooral ons best gedaan om goed voedsel te vinden, wat een hele opgave is.

Op dinsdagmiddag zijn we naar een touroperatortje gegaan om de klim te boeken en alle klimzooi uit te zoeken voor de beklimming van de Huayna Potosi, een berg van 6088 m. Winnie had hier niet zo heel veel trek in (in San Pedro al serieus last van hoogteziekte gehad) en zou dan die dagen in La Paz blijven chillen. Toen we klaar waren met spullen uitzoeken kwam er nog een Duitse jongen aanzetten (Tobias) die besloot ook nog bij ons groepje aan te sluiten. Dit betekende dat er nog een extra gids bij moest want volgens Boliviaanse wetgeving mogen er maar 2 clienten op een gids. Dit was op zich wel prima want dit zou betekenen dat als 1 iemand wilde omdraaien tijdens de klim, de andere 2 nog door konden gaan met de andere gids.
De volgende ochtend vertrokken we rond een uurtje of 9 met de auto naar El Alto (een wijk, of eigenlijk een aparte stad naast La Paz) om daar nog wat boodschappen te doen, om vervolgens door te gaan naar de eerste hut. Die lag aan de voet van de Huayna Potosi op zo'n 4700 m. De rest van de middag zijn we even de gletsjer opgegaan, een stukje ijsgeklommen en weer even geoefend op stijgijzers, wat voor Tobias geheel nieuw was. Zowel Tris als ikzelf hadden al wel iets meer dan beginners ervaring met klimmen, lopen op stijgijzers en reddingstechnieken, maar klimmen op deze hoogte was voor ons allebei totaal nieuw. Dat kon dus nog wel interessant gaan worden. Na een slechte, koude nacht in de eerste hut zijn we de volgende ochtend de morene opgelopen naar Campo Alto (de tweede hut). Tijdens deze klim merkte ik al dat ik veruit de langzaamste was van ons drieen, wat me stiekem best wel irriteerde. De hoogte was best wel goed te merken: snel moe, snel hijgen en gauw duizelig. Maar de gids vertelde dat ik niet per se langzaam was maar dat de anderen vrij snel waren, ik had er dus nog wel het volste vertrouwen in. Bij aankomst in Campo Alto konden we de rest van de middag uitrusten, eten en vooral heel veel drinken. Dit om de hoofdpijn die je van de hoogte krijgt proberen te voorkomen.
Rond een uurtje of 1 's nachts stonden we op om aan de beklimming te beginnen (na overigens weer een vrij slechte nacht/avond met vaak de vrieskou in gaan om te pissen). Even snel een ontbijtje naar binnen werken en op naar de gletsjer.
Het eerste stuk ging vrij steil omhoog maar we gingen gestaag en ik had er wel een goed gevoel bij. Het volgende stuk was wat vlakker en hier begonnen een aantal andere touwgroepen (ook Tobias en zijn gids) ons in te halen. Wat mij wel een beetje aan het denken zette omdat ik wist dat het tempo van onze touwgroep (Tris, ik en onze gids) door mij bepaald werd. Na ongeveer 1,5 uur kwamen we bij een rustpunt aan waar ook Tobias en zijn gids op onze touwgroep stonden te wachten. Ik voelde me op dit moment nog wel sterk maar had al wel flinke twijfels of ik de top zou gaan halen, ik voelde me namelijk al ongebruikelijk moe voor 1,5 uur lopen. Meer alsof ik al een tocht van 6-7 uur achter de rug had. Tris ging daarentegen een stuk beter en ik wist dat dit het laatste moment was dat we nog van touwgroepen konden wisselen. Na wat besluiteloos gehakkel probeerde ik er Tris er dan ook van te overtuigen dan hij bij Tobias aan het touw moest gaan als hij 100% zeker wilde zijn om de top te halen. Maar Tris weigerde en zei dat die bij mij aan het touw wilde blijven en me er wel doorheen zou duwen. En zo vervolgde we dus ons pad terwijl Tobias uit het zicht verdween. Ongeveer 2 uur verder veranderde het terrein een beetje en kwam er even een stukje serieus klimwerk, vooral dit stuk was erg uitputtend. Na dit stuk kwam dan ook mijn eerste twijfel of het niet echt tijd werd om om te gaan draaien. Maar een duwtje in de rug van Tris deed me besluiten om het toch nog even te proberen. 100 meter hoger herhaalde dit zich weer en deed ik voor een laatste keer besluiten door te gaan. De volgende 100 hoogtemeters doorbracht ik echter met m'n ogen dicht, leunend op m'n pickel en met stapjes van ongeveer 4 cm. Tris had me ook die laatste 100 m zien zwalken dus begreep ook wel dat het echt klaar was. Na wat getreuzel en wat gevraagd te hebben over de volgende passage (wat weer een stuk serieus klimwerk was maar nu 2x zo lang) toch de moeilijke beslissing gemaakt om om te draaien, zeker omdat we ons op iets meer dan 5800 meter bevonden en het nog een 'luttele' 250 meter naar de top was. Ik vond het vreselijk voor Tris omdat ik wist dat hij het wel kon halen maar ik moest echt gewoon terug.
Op de terugweg barstte ik tijdens het lopen nog in janken uit (ik weet het niet, gewoon teleurstelling en schuldig voelen tegelijk) maar ik liep gelukkig voor aan het touw dus niemand die het zag hahaha. Op de terugweg kwamen we nog een touwgroep van 3 tegen (wat later Nederlanders bleken te zijn) die op weg naar boven waren. Tris vroeg of hij met hen mee naar boven mocht wat zij op zich wel goed vonden. Maar na hem gevraagd te hebben of die ervaring had (ja had die) en gezien te hebben dat die een bepaalde techniek (touw opsteken) niet kende veranderden ze toch van mening. Tweede teleurstelling voor Tris dus. Naja de weg naar beneden ging verder gewoon goed en denk dat dat niet het geval geweest zou zijn als ik doorgestoten had naar de top. Beneden waren wij natuurlijk de eersten. Restte ons dus alleen nog het uitrusten en wachten op de andere touwgroepen om hun top-verhalen aan te horen. Alle andere touwgroepen (van onze hut) hadden de top wel gehaald. We waren natuurlijk blij voor hun maar het feit dat wij de enige waren met ervaring maakte het wel extra wrang, naja niks aan te doen. In de middag nog de afdaling naar beneden gemaakt en met de auto terug naar La Paz. Beneden vertelde Tris me nog dat hij toch blij was niet van touw gewisseld te zijn omdat we samen hadden afgesproken die berg te beklimmen, en dat nu dus ook gedaan hebben ondanks dat we de top niet gehaald hadden. In La Paz aangekomen stond Winnie al te wachten bij de touroperator en had gelukkig al een hostel geboekt. Ik was echt doodop en heb de rest van de middag en begin van de avond geslapen.

De dagen na de klim hebben we nog wat meer in La Paz rond gekeken, zijn we naar de grootste markt in Bolivia gegaan (in El Alto) en hebben we de zogenaamde Death Road gemountainbiked. Deze death road is een beetje de high light van activiteiten in La Paz. Het is de oude (ongeasfalteerde) autoweg die het noorden van Bolivia met La Paz verbind. Enkel vielen er op deze weg ongeveer 300 doden per jaar, wat het de bijnaam Death Road gaf. Nadat in 2003 een nieuwe weg geopend werd voor het verkeer is de weg een hele gave mountainbike afdaling van 3500 m geworden. Maar ook op de fiets niet geheel ongevaarlijk aangezien er toch nog wel 2-3 fietsers per jaar overlijden. Maarja als geboren Nederlanders (en mountainbikers) laten we ons natuurlijk niet kennen door zo'n weggetje. Dus uiteindelijk gewoon een leuke, natte, modderige afdaling van 3,5 kilometer gehad (zie foto's).

Na La Paz zijn we door gegaan naar Copacabana, onze laatste stop in Bolivia. Copacabana ligt aan het Titicacameer, wat het hoogste, grote meer op aarde is. Het is er heel erg zonnig maar het ligt ook heel erg hoog (3800 m, mas o menos), waardoor je goed op moet passen om niet te verbranden. Na daar even een dagje gechild te hebben en voetbal te hebben gekeken (NL-ARG, helaas, zkkr met 20 Argentijnen naast je) zijn we naar en op Isla del Sol gaan lopen. Een heilig eiland voor de oude Inca en Aymara cultuur omdat daar de zon geboren zou zijn (meer info?: www.wikipedia.nl). Na dit leuke tochtje op de bus gestapt naar Peru! Iets waar we best wel veel zin in hebben. Enerzijds omdat we lang genoeg in Bolivia geweest zijn, en anderzijds omdat we hopen toch even wat gevarieerder te kunnen eten in Peru dan allen maar pollo con papas fritas y arroz. Of dat ook zo is zal Winnie de volgende keer verhalen!